Τα σωφρονιστήρια
Έρχονται μέρες που με πλημμυρίζει μια ανεξήγητη αισιοδοξία και διάθεση για ζωή,άλλες πάλι μοιάζουν να έχουν βγει από τις σελίδες της Plath.Τελευταία οι δεύτερες έχουν υπερκεράσει τις πρώτες και εγώ τις παρακολουθώ,ανήμπορος να κλέψω στη μοιρασιά.Η αρχική ανησυχία των φίλων μου μετατρέπεται σε μια υπαινικτική περιφρόνηση,έτσι τουλάχιστον νομίζω,κάποιες φορές.
Υποθέτω όμως πως η φιλία γνωρίζει να εξυφαίνει αβαργόμιστα τον γερό της ιστό.Έτσι οι προτροπές των οικείων μου να παρατήσω επιτέλους τη μαυρίλα και να χαρώ μαζί τους,θρυμματίζουν τον(φανταστικό)πίνακα του Hopper,στον οποίο νιώθω ότι μετέχω.
Έναν απ'αυτούς τους φίλους μου επισκέφτηκα στον Ευαγγελισμό πριν κάποιες μέρες.Ομολογώ πως αναγκάστηκα να το κάνω διότι,παρά την καλή μας σχέση,με κόπο περνάω το κατώφλι των νοσοκομείων.Απεχθάνομαι τους μεγάλους διαδρόμους με τους ψυχρούς τοίχους,τη μυρωδιά της απελπισίας,την περιρρέουσα διαπίστωση μιας πρότερης ζωής που τώρα απουσιάζει.Ευτυχώς δεν είχε κάτι σοβαρό,μόλις μπήκα στο δωμάτιο χαμογέλασε.Δεν τον θυμάμαι και ποτέ διαφορετικά,άλλωστε."Ευτυχώς που ήρθες"μου είπε η Λένα,η γυναίκα του."Μη τον βλέπεις έτσι,όλη τη μέρα γκρίνιαζε σαν μικρό παιδί".Θέλησα να γελάσω με την οξυδερκή της επίπληξη,δεν μπορούμε να κρυφτούμε από τις γυναίκες μας και τις γυναίκες των φίλων μας,κάτι όμως με εμπόδιζε.Στο διπλανό κρεβάτι ήταν ξαπλωμένος ένας ηλικιωμένος άντρας που ανάσαινε με δυσκολία.Το πελιδνό του χρώμα(μου ήρθε αμέσως στο νου αυτή η λέξη που είχα πρωτοδιαβάσει στα ρώσικα μυθιστορήματα,μόλις αντίκρυσα το προσωπό του)μου προκαλούσε αποστροφή αλλά εξακολούθησα να κοιτάζω με ένα αίσθημα ασέβειας και μικρότητας μπροστά στους δικούς του ανθρώπους που έστεκαν βουβοί από πάνω του,ανίκανοι να του προσφέρουν την παραμικρή βοήθεια.Κανένας μορφασμός δεν τάραζε το γαλήνιο πρόσωπο,το βλέμμα παρέμενε άδειο,ο ρόγχος επαναλαμβανόταν ρυθμικά,αναλλοίωτα.
Με την πρόφαση πως θέλω να κάνω ένα τσιγάρο,βγήκα στο μπαλκόνι παρά το τσουχτερό κρύο.Τα φώτα των αυτοκινήτων σκορπίζονταν γλυκά στην κρύα άσφαλτο,τα κορναρίσματα από τη λεωφόρο,σαν τα χτυπήματα της πόρτας στον Μάκβεθ,με επανέφεραν στην 'φυσιολογική διαδοχή των ανθρώπινων μελημάτων'.
Έχοντας σβήσει το τσιγάρο ξαναμπήκα μέσα στο δωμάτιο,αποχαιρέτισα γρήγορα τον φίλο μου χωρίς να κοιτάξω δίπλα και έφυγα βιαστικά.
Τον ξαναεπισκέφτηκα πριν λίγες μέρες,στο σπίτι του αυτή τη φορά.Είχε πάρει εξιτήριο και θέλησα να τον δω.Αγόρασα και ένα μπουκάλι κόκκινο κρασί,μην πάω με άδεια χέρια.Δεν βρήκα την αγαπημένη μου "Νάουσα" που έψαχνα,έτσι πήρα κάτι άλλο.
Ο φίλος μου ήταν μια χαρά στην υγεία του,όπως διαπίστωσα.Οι γιατροί του συνέστησαν να κόψει το ποτό και το κάπνισμα,ξέχασαν να του πουν όμως τον τρόπο,γι'αυτό και δεν ακολούθησε τη συμβουλή τους.
Μου αφηγήθηκε το χρονικό της νοσηλείας του,τα άθλια γεύματα,τους υπερόπτες γιατρούς,τους διάφορους πραματευτάδες που έχουν για μουστερή τον ανθρώπινο πόνο,τους ωραίους ανθρώπους που γνώρισε κατά την παραμονή του στο νοσοκομείο.Έμοιαζε να τα απολάμβανε όλα αυτά εξίσου και να τα νοσταλγούσε κάπως.Τον ρώτησα για τον ηλικιωμένο κύριο,μου είπε πως πέθανε δυο-τρεις μέρες μετά από τη μέρα της επίσκεψής μου.Στο κρεβάτι του έφεραν εσπευσμένα ένα μεσόκοπο ανθρωπάκι από την επαρχία.
Η Λένα είχε ετοιμάσει φαγητό,μου πρότειναν να καθήσω να φάω μαζί τους.Δέχτηκα με ευχαρίστηση την πρόταση ,ανοίξαμε και το κρασί που είχα φέρει,το βρήκα υπέροχο,και ας μην ήταν ξινόμαυρο.
Move on now
Είναι το τραγούδι που μου κρατάει παρέα αυτό το πρωινό,
μιας ακόμη θλιβερής Κυριακής.Οι υγρές νότες του πιάνου
είναι η συντροφιά της βροχής,η ζεστή φωνή,η αδυναμία μου να δω πέρα από αυτό που
αισθάνομαι.
Όσο για τον τίτλο,φωνή βοώντος...
Ωδή στον άγνωστο παρατρεχάμενο.
Βρίσκονται πάντα εκεί.Ό,τι και αν συμβεί.Έμψυχο σκηνικό ενός έργου που δεν διεκδικεί το σανίδι ή το πανί παρά μόνο τη γαλαζωπή οθόνη.Μακρινοί επίγονοι των πρώτων ηθοποιών του κινηματογράφου,θίασος χωρίς μουσικές εξαίσιες και φωνές.Η περσόνα του ανθρώπου που μιλάει στο μικρόφωνο με τις κάμερες να τον σημαδεύουν,στέκει σαν αυλαία μπροστά τους με αντίστροφη,όμως,λειτουργία.Τα εκφραστικά τους μέσα περιορισμένα,πάντα σε σύμπλευση με τον κορυφαίο της κουστωδίας.Ηλίθια χαμόγελα επιδοκιμασίας,βλοσυρά βλέμματα σκεπτικισμού όταν οι περιστάσεις το απαιτούν,ευσεβής υποτέλεια.
Τα παιδάκια που ανυποψίαστα κρατούν ανθοδέσμες στην πρώτη γραμμή,αισθάνονται το χέρι τους σαν πειρατικό ξίφος που τα ωθεί στην άκρη της σανίδας.Σιωπηλά οικειοποιούνται τον λιγοστό χώρο του φακού,έτοιμοι να προστρέξουν σε οτιδήποτε χρειαστεί και όταν η Μοίρα τούς απευθύνει κάλεσμα να έρθουν στο προσκήνιο,εκστομίζουν δουλοπρεπείς κολακείες,ευχαριστημένοι με τον εαυτό τους διότι επιτέλεσαν το άχαρο έργο τους με θεάρεστο τρόπο.
Και ύστερα επιστρέφουν στο σπίτι να δουν και να θαυμάσουν στο video αυτό που κάποιοι σιχαθήκαμε.
...
...(Ενός λεπτού σιγή για τους απεγνωσμένους...)
Από στίχο,νομίζω,του Ντίνου Χριστιανόπουλου.
The Kids in the Hall
Πολλές φορές αναρωτιέμαι τί είναι αυτό που μας καθορίζει σαν άτομα.Ποιοί είναι οι παράγοντες που συνεργούν στο κτίσιμο του εαυτού μας;Πάντα πίστευα ότι η πόλη που ζω συμμετέχει ενεργά στη διαμόρφωση ενός κάποιου βλέμματος.Αναφέρομαι σ'αυτή όχι μόνο ως τοποθεσία αλλά και ως ένα σύνολο εικόνων και ήχων.
Περπατώντας την,μου δίνεται η εντύπωση ότι για κάποιο λόγο έπρεπε να βρίσκεται εδώ ακριβώς που βρίσκεται,κουβαλώντας όχι μόνο τα σώματα των ανθρώπων που τη διασχίζουν καθημερινά αλλά και τις μνήμες τους,την Ιστορία τους.
Εξ'απαλών ονύχων μετατρεπόμαστε σε πιστούς φύλακες,'την περιφρουρούμε νυχθημερόν έχοντας την αίσθηση του ανέστιου σε κάτι τόσο οικείο'.Κάθε γωνιά της μας γνωρίζει και την γνωρίζουμε.
Αυτός ο δρόμος που χάσκει μπροστά σου σε είχε πρωτοσυναντήσει ως φοιτητή που ένιωθε το αίμα του να κυλάει ορμητικά στις φλέβες,ο μισοάδειος τώρα σταθμός σε παρηγόρησε καθώς αποχαιρετούσες αγαπημένα σου πρόσωπα,σ'αυτό το παγκάκι κάποτε χάραξες ένα όνομα.
Η όψη της πόλης αλλάζει,η ίδια εξαπλώνεται,εξελίσσεται,η μορφή της όμως δε χάνεται από τα μάτια σου.Έχει το δικό της ουρανό,τα δικά της αρώματα,τις δικές σου ιστορίες.
Περνώντας ξανά και ξανά από τα ίδια γνώριμα μέρη που στάθηκαν σιωπηλοί θεατές προσωπικών μου στιγμών,διαφορετικών κάθε φορά,μου έρχεται στον νου ένας υπέροχος,κατά τη γνώμη μου,στίχος των
Ήταν,είναι και θα είναι:"το φιλί,το φιλί το τελευταίο πόσο διαφέρει απ'το πρώτο"
Το φιλί ναι,αυτό το παγκάκι όμως...
Επέτειος και απόψε,όπως κάθε χρόνο...
Γενέθλια,λοιπόν,σήμερα.Και τι μ'αυτό;στο χωριό μου,το γεγονός αυτό περνάει απαρατήρητο χωρίς να τύχει ιδιαίτερης μνείας.
Η γιορτή αντιθέτως είναι κάτι.Υμνείται ο Άγιος(και το παγκάρι της Εκκλησίας),τιμάται το όνομα σου που ούτε καν ξέρεις τι σημαίνει
και ίσως να μην σου άρεσε ποτέ,ενώ τα γενέθλια δεν σημαίνουν τίποτα
εκτός απο μια υπενθύμιση του χρόνου που περνάει,ένα γλυκόπικρο τσεκάρισμα.Σήμερα μόνο,την παράσταση κλέβει ο διαβατάρης,αφήνοντας με
να τον κοιτάζω αινιγματικά ώσπου η αμηχανία να αντικαταστήσει αυτή τη γλυκόπικρη αίσθηση.
Και εντελώς μαγικά,με το άναμμα ενός τσιγάρου ή με το κλάμα που βγαίνει καμιά φορά από το ήρεμο πρόσωπο της μικρής ή με το κλείσιμο των ματιών,αργά τη νύχτα,θα έρθει η λησμονιά και θα μελαγχολήσω ή θα ευφρανθώ με το δρόμο που έχω να διασχίσω και όχι μ'αυτόν που άφησα πίσω.
Κάθομαι μουδιασμένος μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή μου,σαν τον κρότο που αφήνουν τα φύλλα,πέφτοντας στο έδαφος,πέρασαν οι γιορτές,διαβάζω τα post αγνώστων ανθρώπων,διακρίνω σ'αυτά διαφορετικό ύφος και ετερόκλητη θεματολογία αλλά την ίδια ευαισθησία.
Η θετικότητα και η ψύχραιμη σκέψη τους είναι η ελπίδα μου,η αθωότητα είναι η "βλασφήμια" τους.Με κάποιους απ'αυτούς αισθάνομαι να με ενώνει μια ψυχική συγγένεια,η ορμή τους μου δίνει δύναμη να συνεχίσω αλλά
έχω και αυτή τη μέρα να μου θυμίζει ότι θέλω να ζήσω,
όχι μόνο μέσα σ'αυτές τις (ιστο)σελίδες.
Rien ne va plus
Τρέφω μια ιδιαίτερη συμπάθεια για τους ανθρώπους που ρισκάρουν,για αυτούς που υποβάλλονται στη δοκιμασία της απώλειας του κεκτημένου,του σίγουρου και του ασφαλούς.Για αυτούς που επιλέγουν το άλμα χωρίς να λογαριάζουν την πτώση.
Αυτή οφείλεται κυρίως στη διστακτικότητα που με χαρακτηρίζει σε αποφάσεις χωρίς ορατά επακόλουθα,στον φόβο μου μπροστά στο αβέβαιο.
Για εκείνους που εφαρμόζουν τη "δημιουργική καταστροφή",το παράτολμο
αποκτά θετική προοπτική.Η εξέλιξη προυποθέτει την αποδόμηση.
Στους καψοκαλύβες,(δανείζομαι τη λέξη απο τον Παπαγιώργη,καθώς εκφράζει
πλέρια και με ευστοχία αυτό που θέλω να πω)οι πράξεις τους προσλαμβάνουν μια ηρωική διάσταση που αναπόφευκτα προκαλεί το θαυμασμό.
Η θεαματική πυρπόληση γεννά την επιδοκιμασία.
Τι γίνεται όμως,όταν το στυλ δεν είναι παρά μια στίλβη που εξασφαλίζει
πρόσκαιρη λάμψη;
Η παράδοση στις φλόγες ενέχει ρομαντισμό,οι στάχτες όχι.
Καλούμαστε να παίξουμε σε ένα παιχνίδι με νικητές και ηττημένους,τους πρώτους περιμένει η αποδοχή και τα εύσημα του κοινωνικού τους περιβάλλοντος,τους δεύτερους ,στην καλύτερη περίπτωση, η συγκατάβαση.
Επομένως τα ριψοκίνδυνα πονταρίσματα δεν έχουν θέση εδώ.Τα χτυπήματα μετριάζονται,υπολογίζουμε πιθανότητες,στιμάρουμε τη βαρύτητα της
πιθανής χασούρας,απαριθμούμε συνεχώς τις μάρκες μας.
Άλλοτε κερδίζουμε,άλλοτε χάνουμε,κάποιες στιγμές ρεφάρουμε,πάντα ελπίζουμε.
Μόνο να γυρίζει η μπίλια.
TV or NOT TV
Δανείζομαι τον τίτλο μιας παλιάς εκπομπής του SevenX η οποία μου είχε προκαλέσει θετική εντύπωση,όχι μόνο για τους έξυπνους διάλογους και τις εύστοχες παρατηρήσεις των παρουσιαστών αλλά κυρίως επειδή τα πρόσωπά τους δεν φανερώνονταν στην κάμερα.Ο χαμηλός φωτισμός και οι παράξενες γωνίες λήψης,από όσο θυμάμαι,καθιστούσαν αδύνατο κάτι τέτοιο.Ο σαρκαστικός λόγος και οι καίριες παύσεις προέρχονταν από άγνωστα χείλη.
Σε μια άλλη εκπομπή,αφιερωμένη στον Ντεριντά,ο Γιώργος Βέλτσος εξέφραζε τη λύπη του επειδή ο συγγραφέας Κωστής Παπαγιώργης δεν είχε αποδεχτεί την πρόσκληση να παραβρεθεί στο studio.
Υπάρχουν άνθρωποι των οποίων τη σκέψη εκτιμώ και απολαμβάνω το χιούμορ τους,τα κείμενά τους με έχουν σημαδέψει,με έχουν διαμορφώσει,έχω συγκινηθεί με τις μελωδίες τους,έχω ταξιδέψει και έχω πονέσει με την ομορφιά των εικόνων που έχουν δημιουργήσει.
Ο Αλέξης Δαμιανός καλλιεργεί τη γη,τα σκίτσα του Αρκά και του Κώστα Μητρόπουλου μιλάνε μόνο με και για τους ήρωες τους,η Πλάτωνος ακριβοθώρητη,αν όχι εξαφανισμένη,το ίδιο και ο Ρέτσος,ο "εχθρός του ποιητή" δεν θα μπορούσε να είναι φίλος του τηλεοπτικού φακού.
Οι αντίθετες επιλογές τους δεν θα μείωναν επ'ουδενί το θαυμασμό μου για αυτούς.Το ύφος δεν υπονομεύεται από το ήθος,τουλάχιστον στη σχέση που υπάρχει ανάμεσα στον δημιουργό και το κοινό(σε μια φιλική ή ερωτική σχέση αυτό μάλλον δεν ισχύει).
Και τελικά δεν ξέρω αν το ήθος απάδει προς τη συμμετοχή στα τηλεοπτικά δρώμενα,αυτό που γνωρίζω θετικά είναι ότι θα μου κακοφαινόταν αν οι πνευματικοί άνθρωποι που υπολήπτομαι,συμφύρονταν με την υπενάντια κάστα
των λακέδων της κάθε εξουσίας,των αυτιστικών κοσμικών,των νοικιασμένων συνειδήσεων που τώρα τελευταία έχουν αποκτήσει έντονα τηλεοπτική υπόσταση και δικηγορούν απο τα παράθυρα,των "σεμνών" καλλιτεχνών που έχουν αναλάβει το ρόλο του εθνοσωτήρα παύλα πνευματικού καθοδηγητή και γενικά των εκφραστών της αμετροέπειας και διαφθοράς που το μόνο πράγμα που διαπράττουν αριστοτεχνικά είναι να ασχημονούν και να διαλαλούν το υπόπτως εκκωφαντικό τους ήθος.
Από την άλλη,αποκαρωμένος από την τηλοψία,λειτουργώ ως ραβδοσκόπος σε αυτό το άνυδρο τοπίο αναζητώντας άκαυτα πρόσωπα,νέες ιδέες και αισθητική,βασισμένη σε αντικειμενική έρευνα δημοσιογραφία,εκπομπές όπου δεν θα στριμώχνονται απλοί άνθρωποι περιμένοντας μοιρολατρικά τον εξευτελισμό τους,κάτι τέλος πάντων που να μου θυμίζει ότι δεν έχουμε απολέσει εντελώς την ακεραιότητα,την ευγένεια και την πνευματικότητα μας.
Παράξενη αντίφαση.
'Ισως το κείμενο αυτό να είναι λίγο άκαιρο,κοντεύω ,όμως να πάθω δυσπεψία αυτές τις μέρες ,όχι λόγω των εορταστικών γευμάτων αλλά εξαιτίας των τηλε-σκουπιδιών που μας σερβίρουν προς κατανάλωση.
Καλή χρονιά σε όλους,παίδες ,με δύναμη και αισιοδοξία(είναι και αυτό το πιανάκι του Paolo Conte που με αρπάζει βίαια από το πληκτρολόγιο).
